Test Liebowitza
Czym jest skala lęku społecznego Liebowitza? Jest to skala służąca do pomiaru natężenia lęku społecznego autorstwa Michaela Liebowitza, amerykańskiego psychiatry. Uważana jest za tak zwany złoty środek w diagnostyce fobii społecznej.
Fobi społeczna jest to zaburzenie lękowe z grupy zaburzeń nerwicowych, często mylone z nadmierną nieśmiałością. Chorzy odczuwają lęk wobec sytuacji społecznych.
Na czym polega test Liebowitza? Składa się on z 24 pytań odnoszących się do różnych sytuacji związanych z mogło by się wydawać normalnym życiem, zakupy, praca, szkoła. Za każde pytanie można otrzymać od 0 do 3 punktów, które następnie sumuje się, a otrzymany wynik czy mamy oraz w jakim stopniu lęk społeczny.
Istnieje wiele wersji skali. Oprócz tej podstawowej wyróżnia się również wersję skali do samoopisu, ten test możemy przeprowadzić sami za pomocą komputera czy smartfonu. Test Liebowitza występuje również w wersji dla dzieci i młodzieży, wtym przypadku trudność i treść pytań została dostosowana do osób w młodym wieku.
Problemem w przeprowadzeniu rzetelnego testu jest brak polskiej wersji, ponieważ żadna ze skal lęku społecznego Liebowitza nie została oficjalnie zaadaptowana do polskiej wersji. Test, który nie jest profesjonalnie przetłumaczony nie pozwala dokładnie określić błędów pomiarowych.
Jeśli myślisz, że Ciebie problem nie dotyczy to jesteś w błędzie. Na fobię społeczną cierpi około 7-9% społeczeństwa, to jest prawie cztery miliony Polaków. Nawet jeżeli Ty jesteś zdrowy to chorować może Twój ojciec, córka, żona czy sąsiad. Fobia w znacznym stopniu utrudnia im normalne funkcjonowanie. Osoba dotknięta tą przypadłością w przypadku kontaktu ze społeczeństwem odczuwa kołotanie serca, drżenie rąk i dłoni, nadmierne pocenie się, zaburzenia mowy czy zawroty głowy.
Nerwicę społeczną leczy się na ogół za pomocą psychoterapii oraz farmakoterapii. Dodatkowo można je podzielić na leczenie doraźne oraz przewlekłe. Przykładowe leki na tą przypadłość to hydroksyzyna, benzodiazepina czy nieselektywne leki beta-adrenolityczne. Podejmując się leczenia przewlekłego, podstawowym składnikiem jest psychoterapia, głównie poznawczo-behawioralna oraz trening umiejętności społecznych. W pierwszych etapach leczenia mogą być też stosowane antydepresanty o dodatkowym działaniu tłumiącym lęk.
Najważniejszym jest by takich osób nie pozostawiać samych sobie. Należy udzielić im odpowiedniego wsparcia psychicznego oraz zapewnić wizytę u lekarza psychiatry. Bez pomocy rodziny i przyjaciół chory może nigdy nie pozbyć się lęku społecznego.